Vanaf mijn 13^e  ben ik begonnen met voetballen en sindsdien doe ik niets liever dan deelnemen aan dit spelletje - en het liefst op het hoogste niveau ,zodat ik alles uit mij zelf kan halen. Ik heb uiteindelijk drie jaar in de jeugd gevoetbald, waarbij ik ook regelmatig op zondag al mee voetbalde met Vrouwen 2. Dat vond ik helemaal geweldig: 2 keer in de week een wedstrijd, wie wil dat nu niet?! Vanaf mijn 16^e ben ik dan ook gaan voetballen bij Vrouwen 2, en heb altijd gedroomd om ooit een stap te maken naar vrouwen 1, dat in mijn eigen ogen nog heel ver weg was en waarvan ik altijd heb gedacht dat ik dat ook nooit zou gaan halen. Toch is mijn droom uitgekomen en speel ik nu in vrouwen 1. Die weg is dus niet altijd even makkelijk geweest.

 

Mijn route naar Vrouwen 1 begon allemaal in de voorbereiding van het seizoen 2017/2018. Aan het einde van het seizoen van 2017 stelde de trainer de vraag: “zou je ooit in Vrouwen 1 willen voetballen?” Waarop ik antwoordde, “natuurlijk, maar dit is nu nog niet realistisch!”

In seizoen 2017/2018 trainden Vrouwen 1 en Vrouwen 2 samen, dit omdat vrouwen 1 op dat moment erg krap in de selectie zat. Door onder andere blessure hadden ze meer spelers nodig voor de wedstrijden. Ik mocht mee met Vrouwen 1, dat vond ik natuurlijk helemaal geweldig en ik heb alle drie de bekerwedstrijden zelfs mogen voetballen. Maar de spelers kwamen terug van hun blessures en logischerwijs namen zij hun plek weer in. Zij waren nu eenmaal beter dan ik.

 

Toen brak er een moeilijke tijd voor mij aan. Mee met Vrouwen 1 naar Amsterdam of Alkmaar. Wedstrijden lang 90 minuten op de bank zitten en niet mogen spelen, vaak zelfs niet eens een paar minuten invallen. En dan mag je een keer 10 minuten invallen, scoor je op zo’n moment een eigen doelpunt… Nou, ik kon wel in de grond zakken; mag je een keer laten zien wat je kan, gebeurd je dit. Dat viel mijn persoonlijk heel zwaar, maar ik bleef er altijd voor vechten, ook al hebben mensen mij vaak voor gek verklaard: “Ga toch lekker terug naar Vrouwen 2, kun je lekker voetballen, daar ben je toch voor gekomen.” Maar mijn doel was om ooit in de basis te komen bij Vrouwen 1 en ik bleef daar voor vechten. Dit was tenslotte mijn enige kans.  Elke training en elke wedstrijd gaf ik alles wat ik in me had, om te proberen mijn doel te bereiken. Natuurlijk heb ik zelf ook wel eens getwijfeld om er mee te stoppen, maar ik ben blij dat ik het nooit opgegeven heb!

 

Een nieuw seizoen, een nieuwe trainer en nieuwe kansen voor iedereen: hier begon mijn avontuur in Vrouwen 1 echt. Ik had niet verwacht dat ik dit ooit mocht zeggen, maar ik speelde echt voor Vrouwen 1. In het begin ging het op zich best goed, ik maakte stappen en het ging steeds een beetje beter voetballen. Op een gegeven moment wilde ik te veel en ging ik tegen me zelf voetballen. Daardoor ging ik niet meer vooruit en maakte ik geen stappen. Dus kreeg een andere speelster de voorkeur boven mij, wat zeer terecht was en wat mij zeker ook weer beter heeft gemaakt. Ik moest nu laten zien dat als ik in mocht vallen, dat ik op die plek hoorde te staan. Dat is me gelukt ook en ik heb gelukkig bijna heel het seizoen mogen voetballen én ik heb ook weer stappen gemaakt. Tot mijn verbazing werd ik zelfs genomineerd voor Voetbalster van het Jaar afgelopen seizoen, wat dan ook vooral te maken had met mijn inzet.

 

Helaas hebben we vorig seizoen als team ons doel niet kunnen bereiken om in de hoofdklasse te blijven. We gaan er alles aan doen om een goed seizoen neer te zetten. Ik hoop dat ik alle speelsters en de jeugd hiermee kan inspireren. Geef je droom nooit op, je weet het maar nooit.  Er zijn veel voetballers beter als ik, maar met inzet en geduld kun je veel bereiken. Vergeet niet dat je altijd hard moet blijven werken, om individueel stappen te blijven maken, maar ook als team.  Zonder de inzet van je team en trainer kun je niks.