Prinses Irene was, hoewel de 2-1 uitslag misschien anders doet vermoeden, volstrekt kansloos in Erp. Bij rust stond het nog 0-0, maar dat kwam vooral omdat Erp de trekker niet leek te willen overhalen en door, de beste man van het veld, doelman Stef van Venrooij.  In de 2^e helft kwam Prinses Irene er helemaal niet meer aan te pas en leek er maar een ploeg te voetballen en die echt wilde winnen; Erp. Voor Erp scoorden Marcel Claasse en Toon Barten. In blessuretijd wist Tim van der Heijden wat terug te doen.

Bij Prinses Irene had coach Van der Steen het sterke centrale verdedigingsduo Koen Bollen en Koen Pittens uit elkaar gehaald. Pittens stond op het middenveld geposteerd, om daar voor wat meer verdedigende inbreng te zorgen  zal de redenatie zijn geweest. Hein Langens speelde  daardoor in het centrum, Tim van der Heijden was bankzitter. Vanaf het allereerste begin kon je zien dat Erp er vol voor ging. Op het spekgladde veld speelde het op het randje, maar onsportief werd het nooit. Erp heerste en had drie dotten van kansen, de mooiste was voor Verhagen, die bij de 2^e paal in mocht schieten nadat er op het middenveld balverlies werd geleden, Van Venrooij had zijn eerste geweldige redding van de middag. Daarna kregen onder andere Den Dekker en Van Deurzen goede kansen, maar steeds gingen de bal langs of tegen een Prinses Irene speler, of was het Van Venrooij die in de weg stond. Zo waar had het bij rust 0-1 kunnen staan. Tim van der Heijden,  na 25 minuten ingevallen voor de geblesseerde Tim v.d. Brand had, op slag van rust,  een goede actie en bediende Rolf v.d Bogaart. De bal verdween via een voet en de paal langs het doel.

In de 2^e helft was het wachten op de 1-0. Die viel na 55 minuten. Het was sneu dat Van Venrooij, die daarvoor al een paar keer geweldige had gered, de bal na een harde lage voorzet niet vast kon houden. Claasse stond op de goede plek en scoorde. Het geloof leek toen helemaal weg bij Prinses Irene dat op alle fronten  werd afgetroefd door een voortreffelijk spelend Erp. De 2-0 was  dan ook logisch, maar de manier waarop die viel minder. Notabene uit een ingooi kon Toon Barten binnen schieten. Ook een mooi voorbeeld van het verschil tussen beide ploegen.  Heel vaak  betekende bij Prinses Irene een ingooi balverlies, bij Erp leverde het een doelpunt op. Daarna was het alleen maar aan doelman  Stef van Venrooij te danken dat het 2-0 bleef. Zo’n keer of  zes zag hij spelers vrij doorkomen, maar steeds was hij de winnaar. Daarnaast stopte hij ook nog een aantal schoten met zo ongeveer al zijn lichaamsdelen. De totaal niet verdiende 1-2 viel in blessuretijd, toen een schot van Tim van der Heijden  via een  been van een Erpenaar over doelman Van de Laar in het doel verdween.

Zelden hebben de Prinses Irene  supporters afgelopen jaren een wedstrijd gezien waarin zo kansloos werd verloren. Dat is zeker ook de klasse van Erp, maar als je zoveel ruimte  weggeeft, er nagenoeg nergens druk wordt gezet en je  elk persoonlijk duel zo ongeveer verliest,  roep je dat over jezelf af. 

Tim v.d Branbd drijft de bal op Rolf v.d Bogaart zoekt de diepte

Wibe van Rooij houdt de bal binnen

Hein Langens neemt de bal met een sliding af van Willem den Dekker

Wout Soetekouw in duel met  Erp verdediger Rens v.d. Steen

Koen Bollen set een sliding in