Mis je Nistelrode en het korfbal niet? 
“Ik ben alweer een jaar of 10 Nistelrode uit, we hebben het hier erg naar ons zin. De school van de kindjes om de hoek en het centrum gezellig dichtbij. In die zin mis ik Nistelrode niet. Ik ben er ook nog te vaak om het te missen. Mijn moeder woont er en mijn vriendinnen en familie. Sinds een aantal jaren doe ik helemaal niets meer in het korfbal. Niet meer trainen of coachen en niet meer fluiten. Caroline en ik hebben allebei een drukke baan en een druk gezin en zijn altijd te zeer betrokken geweest, om het korfbal er een maar beetje bij te doen. Dat past niet bij ons. Na de geboorte van Sam hebben we nog 2 jaar gecoacht bij Spes (Milsbeek red.), toen Ties kwam zijn we gestopt. Eigenlijk beviel dat gek genoeg prima, best bijzonder na 30 jaar korfbal in mijn leven, ik wist eigenlijk niet beter. Zo’n job als korfbalcoach vergt heel veel tijd en geeft, in mijn geval was dat zeker zo, ook spanning en stress. Ik was er minstens 20 uur per week mee bezig. Maar
ik volg het op afstand nog wel. Evy van den Akker (speelster van Prinses Irene 1) is een zeer gewaardeerde collega van mij, die bevraag ik zeer regelmatig over hoe ze ervoor staan. Heel knap dat Prinses Irene, met toch een deels nieuwe ploeg, de kruisfinale heeft weten te behalen. Ik vind dat Arno (Theunisse red.) de afgelopen jaren heel goed werk heeft verzet, ik denk dat de nieuwe trainster daar heel goed in verder kan.”
Hoe zag die loopbaan van 30 jaar korfbal er eigenlijk uit?
“Ik ben op mijn 5e gestart met korfballen, vervolgens heb alle jeugdteams doorlopen. In de B-jeugd ben ik naast het zelf spelen, gaan coachen en trainen bij de jongste jeugd. In de A-jeugd heb ik mijn scheidsrechterdiploma’s gehaald. Op het moment dat ik naar de senioren ging wist ik heel goed dat mijn lichaam niet kon wat het hoofd wilde. Mijn vader (Henk red.) transformeerde gedurende die tijd van een enthousiast kijkende ouder, naar trainer/ coach en werd ook nog scheidsrechter bij de club. Ik dacht het best wel beter te weten dan hij en ben een trainerscursus gaan doen. Later heb ik er nog meer gevolgd om uiteindelijk me volledig op het trainen en coachen te richten. Ik ben vanuit de Prinses Irene jeugd, naar Spes gegaan (7 jaar), waar ik veel geleerd heb van korfbalgoeroe Johnny Vervoort. Daarna 3 jaar terug bij Prinses Irene en met het 1e team de stap naar de Topklasse mogen maken als hoofdcoach. Het korfbalhoofdstuk heb ik afgesloten bij Spes, waar ik nog 2 jaar hoofdcoach ben geweest. Ik krijg nog zeer regelmatig de vraag om ergens aan de slag te gaan, maar ik kan daar op dit moment de tijd niet voor vrij maken, naast werk en gezin. Misschien ooit, maar als dat niet zo is, dan is het ook mooi geweest.”
Hoe zou je Prinses Irene omschrijven als club, denk je er nog ooit terug te keren?
“Prinses Irene is een warme club, waar sfeer net zo belangrijk wordt gevonden als prestaties en waar iedereen op zijn eigen niveau kan sporten. Daardoor is iedereen ook bereid om hard voor elkaar te werken. Dan komen de resultaten vanzelf is mijn ervaring. Iedereen kent elkaar en de Brabantse gezelligheid is overal aanwezig. Dat past ook bij mij. Ik heb bij diverse clubs stage gelopen tijdens mijn opleidingen en daar heb ik gezien dat dit niet perse vanzelfsprekend is. Als de leden een bepaalde sfeer belangrijk vinden moeten ze ook willen investeren. Dat is zo bij Prinses Irene.
Terugkeren? Ik ben nu ruim 5 jaar weg, op dit moment is het prima zo. Ik ben nog wel eens gebeld of ik niet iets wil betekenen, in de zin van fluiten of clinics geven. Ik heb aangegeven dat ik niet veel tijd heb nu, maar dat ik best bereid ben, iets wat afgebakend is en niet te veel tijd kost, op te pakken. Een wedstrijd fluiten, of een clinic geven is vrij kort en goed te plannen. Maar als men er niet meer op terug komt is het ook helemaal prima. Het is niet dat ik me verveel.
Na het korfbal zijn Caroline en ik met veel plezier gaan tennissen. Leuk en makkelijk te plannen zonder dat het veel tijd kost. Daarnaast train ik 2 keer per week bij een personal trainer, vroeg in de ochtend voordat ik ga werken. Heel fijn om zo je dag te beginnen.”
Wat zijn hoogtepunten geweest bij Prinses Irene en wat waren dieptepunten?
“In mijn eerste jaar terug bij Prinses Irene werden we zaalkampioen (foto), in een overvolle kolkende sporthal. We promoveerden voor het eerst in de geschiedenis naar de Topklasse. Die oranje menigte, de spanning, de promotie en het feest zal ik nooit vergeten. Dat was de ultieme binnenkomer, waar we keihard voor gewerkt hadden. Een jaar later kwam die promotie ook op het veld en stonden we zowel op veld als zaal in de Topklasse. We werden 2
jaar achter elkaar team van het jaar bij de korfbal Awards (foto onder). Persoonlijk is fluiten op het allerhoogste niveau ook een mooie ontwikkeling en hoogtepunt geweest.
Dieptepunt was het overlijden van 1e teamspeelster Linda van Venrooij, het heeft mij als mens en als coach veranderd. Het is voor mij als coach het allermoeilijkste geweest wat ik ooit gedaan heb in mijn leven. Ik heb enorm veel bewondering gehad voor de moed en kracht van die speelsters destijds, en voor de saamhorigheid van Prinses Irene op die momenten. Leidster José van de Graaf heeft mij en het team daar overigens toen fantastisch bij geholpen. Het overlijden van mijn vader, toen ik net terug was bij Prinses Irene was een ook een dieptepunt. Te meer als je weet wat hij betekend heeft voor mijn korfballoopbaan. Hij volgde me echt overal, ook als ik in Utrecht een gemengde wedstrijd moest gaan fluiten. Wat zou het mooi zijn geweest als hij de promoties naar de Topklasse nog meegemaakt zou hebben.”
Welke speelsters zijn je het meest bijgebleven in je trainersloopbaan:
“Marina van Venrooy en Dyan Peters (Spes red.). Vanwege hun enorme drive en hun kwaliteiten in het veld, en hoe ze het verschil konden maken. Om de manier waarop zij het korfbal beleefden en er alles voor deden. Maar vooral omdat beide meerdere keren terug moesten komen van een kruisbandblessure. Ik ben er ook trots op dat ik een jaar coach mocht zijn van Lieke van Grunsven, mede vanwege onze vriendschap, dat zij als aanvoerster en ik als haar coach samen dat jonge team de Topklasse in konden trekken. En dan heb ik het nog niet over de samenwerking met Caroline bij Spes. Uit onze passie voor het spel is inmiddels een heel gezin geboren, dus dat is ook het benoemen waard. Dan doe ik er nog een hoop te kort, er zijn veel talentvolle, vrolijke leuke mensen geweest in al die jaren, maar dit komt het eerste in mij op. Ik volg nog veel speelsters uit mijn tijd via social media of soms via bijvoorbeeld een appje. Hartstikke leuk om te zien dat die jonge talenten van toen, nu een prachtig gezin hebben. Mooi toch om daar foto’s van voorbij te zien komen.”
Tenslotte wenst Marijke iedereen veel succes. “Mooi dat er na 2 jaar weer kantinefeesten kunnen zijn. Ook dat is Prinses Irene toch!”
